KRÓTKA HISTORIA SPÓŁDZIELNI

Spółdzielnia Pomocy w Budownictwie Jednorodzinnym ” Wieża” przy Szefostwie Służby Zakwaterowania i Budownictwa Głównego Kwatermistrzostwa WP powstała na zebraniu założycielskim 25.08.1989 roku. Została zarejestrowana przez Sąd rejonowy dla Warszawy – Pragi 18.09.1989 roku. Jako główny cel jej założyciele wyznaczyli organizowanie i pomoc w budowie domów jednorodzinnych dla członków.

Spółdzielnia ubiegała się o dwie lokalizacje: teren na obrzeżu lotniska wojskowego Bemowo Babice i teren na obrzeżu Fortu Wawrzyszew. Warunkiem pozyskania obu działek było spełnienie przez spółdzielnię wymogów ustawy z października 1991, spowodowało to ,że spółdzielnia zawarła stosowną umowę w 1991 roku z S.O.P ” Klub Dwustu ” o wspólnych działaniach dla pozyskania tych terenów. Starania dały dobre efekty. W 1992 roku spółdzielnia otrzymała w wieczyste użytkowanie teren o pow. ok. 5 ha na terenie lotniska , a w 1993 roku początkowo wydzierżawiła , a potem uzyskała wieczyste użytkowanie terenu o powierzchni 5,5 ha na przedpolu Fortu Wawrzyszew . ” Klub Dwustu ” miała zapewnić wymaganą ilość kandydatów na członków do Spółdzielni „Wieża ” . W następstwie tej umowy starania obu spółdzielni o możliwość realizacji spółdzielczego budownictwa jednorodzinnego były prowadzone już wspólnie. Po dwóch latach starań , opracowywaniu projektu mającego powstać osiedla , które w międzyczasie zaczęto nazywać Fort Chomiczówka Spółdzielnia przedstawiła Wydziałowi Architektury Urzędu Dzielnicy Żoliborz ” Plan realizacyjny osiedla domów jednorodzinnych ” Fort Chomiczówka” z prośbą o jego zatwierdzenie i wydanie pozwolenia na budowę. Taką decyzję wydaje Urząd Żoliborza 27. kwietnia 1994 roku. Realizacja inwestycji ruszyła na dobre od 8 lipca tegoż roku.

Rozpoczęły się prace nad budową wewnątrzosiedlowej instalacji wodnokanalizacyjnej i zewnętrznej instalacji wodno – kanalizacyjnej. W tym samym czasie rozpoczęła się też realizacja tzw. stanów ” zero”. Prace przebiegały z pewnymi kłopotami. Część wykonawców nie dotrzymywała terminów określonych w umowie, niezadawalająca była też jakość prac. Zdarzały sie przypadki porzucania placu budowy.

Te trudności Spółdzielnia zdołała pokonać i po podpisaniu umów z nowymi wykonawcami prace znowu ruszyły. Zapewniono stałą dostawę energii elektrycznej na plac budowy poprzez budowę nowego transformatora. W miarę postępu realizacji kolejnych zamierzeń w harmonogramie budowy osiedla sukcesywnie przygotowywano i porządkowano plac budowy wyburzając zbędne obiekty magazynowe, wywożąc poza plac budowy setki metrów sześciennych gruzu, złomu i ziemi powstałej z wykopów pod fundamenty domów. Po zrealizowaniu przez wykonawców 71 stanów ” zero” domów, ich komisyjnym odebraniu i rozliczeniu , znaczna część przyszłych mieszkańców kontynuowała dalszą budowę domów tj. wykonanie stanów surowych i robót wykończeniowych na własną rękę czyli tzw. sposobem gospodarczym.

Pozwoliło to znacznie obniżyć indywidualne koszty inwestycji. By stworzyć wszystkim członkom korzystne warunki dla indywidualnego realizowania stanów surowych postanowiono przyjąć na członków Spółdzielni „Wieża” kandydatów z „Klubu Dwustu” po rozliczeniu się przez nich z dotychczasową spółdzielnią.. Począwszy od 1 czerwca 1996 roku finansowanie wszystkich wydatków wspólnych na osiedlu realizowała już wyłącznie Spółdzielnia „Wieża” dzieląc wydatki na wszystkich członków.

Zakończenie prac przy stanach ” zero” pozwoliło na rozpoczęcie prac nad wykonaniem przyłączy wodno-kanalizacyjnych do każdego z budynków. Kolejnym elementem tworzenia infrastruktury osiedla było doprowadzenie instalacji gazowej. Po jej zainstalowaniu rozpisano konkurs ofert na wykonanie drogi wewnątrzosiedlowej, chodników i wjazdów na poszczególne posesje. W międzyczasie osiedle zostało przyłączone do sieci energetycznej 15 kV. Wybudowano w tym celu na terenie osiedla dwie stacje transformatorowe w ramach umowy ze STOEN.

Po zrealizowaniu większości stanów surowych domów podjęto decyzję o uruchomieniu osiedlowej sieci kanalizacyjnej. W konkursie ofert wybrano wykonawcę osiedlowej przepompowni ścieków. W tym samym czasie powstaje ogrodzenie osiedla. Powstały dwie bramy wjazdowe i dwie furtki.

W2002 roku po latach starań Spółdzielnia uzyskała zgodę MPWiK oraz pozwolenie na budowę 245 m przewodu wodociągowego który pozwolił podłączyć nasze osiedle bezpośrednio do miejskiej sieci wodociągowej. Zlikwidowano w ten sposób dotychczasowe tymczasowe podłączenia. W związku z tym podpisano nową umowę z MPWiK o dostawie wody i odprowadzaniu ścieków z osiedla.

Finalizacją inwestycji Fort Chomiczówka było zagospodarowanie osiedla w zieleń, oraz urządzenie niewielkich placów zabaw dla dzieci.

Spowodowało to też zmiany w składzie Spółdzielni.

W 2010 roku część jej członków związana z terenem na obrzeżu lotniska Babice i planowanymi tam inwestycjami oddzieliła się , zakładając nową spółdzielnię ” Wieża Pilota.”Spółdzielnia Pomocy w Budownictwie Jednorodzinnym ” Wieża ” jest dziś gospodarzem terenu noszącego nazwę ulicy Kalinowej Łąki.

Fort Wawrzyszew

Nasze osiedle zbudowane jest na przedpolu fortu II ówczesnej twierdzy Warszawa, noszącego dziś nazwę fortu Wawrzyszew.

Fort II „Wawrzyszew” – to drugi z kolei fort pierścienia zewnętrznego Twierdzy Warszawa. .

Szeroki na około 400 metrów fort został wzniesiony w latach 80. XIX w. Miał zamknąć od północy kilkukilometrowy niezalesiony pas, biegnący wzdłuż Wisły, pomiędzy Warszawą i Modlinem. Pas oczywiście dzisiaj porośnięty lasami i zabudowany domami. Fort usytuowany na równinie warszawskiej otoczony był na przedpolu podmokłymi łąkami z licznymi przeszkodami wodnymi. Jego całkowita powierzchnia wynosiła 34.08 ha, a rzędna najwyższego punktu 111.2 m n.p.m. Jest budowlą nieregularną, co stanowi rzadkość wśród ówczesnej fortyfikacji rosyjskiej na ziemiach polskich. Na jego kształt wpłynęło niekorzystne ukształtowanie terenu. Fort ma około 400 metrów szerokości u podstawy oraz około 250 metrów głębokości, otoczony jest mokrą fosą. Czoło i prawy bark były bronione z dwóch wałów: jeden przeznaczony był dla artylerii, drugi dla piechoty; dla obrony lewego barku fort posiadał półkaponierę. dziś już nie widoczną. Główny obiekt zaplecza stanowiły ceglane koszary o długości około 130 metrów, zakończone na obydwu krańcach nadbudówkami. Szyi broniła duża kaponiera, osłonięta charakterystycznym dziełem ziemnym o narysie małego bastionu. Też już nie widoczna. W szyi fortu, już poza obrębem rowów, wzniesiono niewielki schron amunicyjny.

W czasie modernizacji twierdzy przebudowano układ ziemny fortu. Po 1909 roku, w ramach jej likwidacji, fort został rozbrojony i częściowo rozebrany. W okresie międzywojennym, nazywany był także od 1921 roku jako Fort II Opalin. W czasie II wojny światowej mieściły się tutaj niemieckie magazyny. W dniach 13–14 czerwca 1943 roku oddział bojowy Milicji Ludowej RPPS dokonał na nie wypadu przez fosę kajakami, niszcząc część zgromadzonych tam materiałów. Fort zachował się w dobrym stanie – w jego szyi mieszczą się obecnie warsztaty i magazyny. Fosa fortu stanowi jeden z czystszych zbiorników wodnych tej części Warszawy. Umocnienie znajduje się na północ od dzisiejszego lotniska na Bemowie. W 1993 roku fort został wpisany do rejestru zabytków.